29 września 1955 Legia zdobyła po raz pierwszy Puchar Polski (5:0 w Warszawie z Lechią Gdańsk), a miesiąc później, 20 listopada, mistrzostwo Polski (1:1 w Sosnowcu z Zagłębiem). Był to pierwszy dublet w historii polskiej piłki, ale trenera Steinera, który odniósł ten sukces, zastąpił Ryszard Koncewicz. Powtórzył on wyczyn poprzednika i na 40-lecie istnienia klubu, po remisie 2:2 z ŁKS-em Łódź i zwycięstwie 3:0 nad Górnikiem Zabrze,
doprowadził drużynę do mistrzostwa i zdobycia Pucharu Polski. Wielu
piłkarzy z tamtego składu znalazło się w drużynie przy okazji poboru do
wojska. Byli to wcześniej zawodnicy takich klubów jak: Polonia Bytom, Ruch Chorzów czy Wawel Kraków.
Ten ostatni, jak większość OWKSów, został rozwiązany. Oficjalnie z
powodu „reorganizacji pionu wojskowego”, jednak oznaczało to tylko
wzmocnienie CWKS-u. Dodatkowo w tym sezonie Legia odniosła swoje najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując krakowską Wisłę
12:0. Trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji strzelców zajęli gracze
warszawskiego zespołu. Przez kolejne cztery sezony Wojskowi utrzymywali
się w górnej części tabeli.
Debiut klubu w europejskich pucharach zakończył się na 1/16 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, po przegranym dwumeczu z bratysławskim Slovanem (0:4 w Bratysławie i 2:0 w Warszawie).
2 lipca 1957 powrócono do historycznej nazwy Legia (Wojskowy Klub
Sportowy „Legia” Warszawa), przybrano nowe obowiązujące do dzisiaj
barwy, biało-czerwono-zielono-czarne (w późniejszym okresie zamieniono
kolejność dwóch pierwszych kolorów) i przyjęto obowiązujący do 30
czerwca 2005 herb. Tego dnia przeprowadzono w klubie także szereg zmian,
których celem była zmiana charakteru klubu – likwidacja CWKS i powrót
do koncepcji Legii klubu warszawskiego. 24 września Legioniści, grający jako reprezentacja Warszawy, zostali zaproszeni do Hiszpanii, na pierwszy mecz na nowym stadionie FC Barcelona, Camp Nou.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz